Sahici olmayan bir kalabalığın vakur ve yalnız haliydi
Kalbine batardı o sıcak hançer de sesini çıkarmazdı
Mağrur bir bakışı vardı, kapısını herkese açmazdı
‘Alkolik’ diyorlardı ona tam derinden, çünkü fazla derindi
Zaten Cahitler ülkesinde herkes ve her şey fazla içliydi
Ben de üç perde tanırım hayatımda, birinci perde sevgiydi
İkinci perde unutmanın ve vefasızlığın hüzünlü bakışıydı
Üçüncü perde, “Bataklı Damın Kızı Aysel,” masal herkes içindi
Dördüncü perdeyi hayat yazmış, nedendir şu tambur sesi
Şimdi kapatalım dünyanın bütün perdelerini, zirve kahır
Zirve ölümle bir kardeşlik duygusu değil de neydi
Cahide Sonku Hanım, şimdi ne meyhane kaldı ne dost meclisi
Son kuşlardandın, şimdi ne bataklık kaldı ne sevgili!
Engin Turgut